متولی كنترل كودك در فضای اینترنت: دولت یا والدین؟
به گزارش سرگرمی كامپیوتری اینترنت ویژه كودكان بعنوان راهكاری برای مقابله با صدمه های حضور كودكان و نوجوانان در فضای مجازی مطرح است اما اساسا در این زمینه برخی به اعمال محدودیت های لازم از جانب دولت و اپراتورها معتقد هستند و گروهی می گویند طبقه بندی دسترسی كودك باید توسط والدین صورت بگیرد.
اینترنت دیگر فقط محل گشت و گذار بزرگسالان نیست؛ كودكان و نوجوانان امروز به مراتب فعال تر از والدین خود در دنیای مجازی حضور دارند و بدون شك در معرض صدمه های این فضای نامحدود هستند، صدمه هایی كه كنترل این حضور را می طلبد و در این راستا، وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات هم بارها بر تولید محتوای ویژه كودك و نوجوان در فضای مجازی تاكید كرده است.
پارسا یوسفی مدیر فنی یك شركت سروكو SERVCO- دارندگان پروانه خدمات ارتباطی ثابت- روز جمعه در گفت و گو با خبرنگار علمی ایرنا ضمن اشاره به وضعیت اینترنت كودك در ایران و جهان، به برخی چالش های پیش روی پشتیبانی از كودكان در فضای مجازی پرداخت.
**جدایی اینترنت كودك از بزرگسال
به گفته یوسفی، از زمانی كه وزیر ارتباطات درباره اینترنت كودك صحبت كرد، یكسری مسائل مهم در این حوزه مطرح گردیده است. «افزون بر این پرسش مهم كه انتخاب محتوا برای دسترسی كودك اساسا توسط چه كمیته ای باید صورت بگیرد، این مستله هم مطرح است كه اپراتور نمی تواند برای سرویس گیرنده تعیین كند كه خدمات توسط كودك استفاده گردد یا بزرگسال.»
وی اضافه كرد: استفاده كنندگان از خدمات برای سرویس دهنده اینترنت قابل تفكیك نیستند. اگر اینترنت فقط برای كودك باشد، بزرگسالان محدودیت های زیادی در استفاده از آن خواهند داشت و اگر به صورت پیش فرض سرویس اینترنت برای بزرگسالان باشد، كودك به محتوایی دسترسی دارد كه شاید مناسب او نباشد. از جانب دیگر، استفاده از دو سرویس اینترنت روی یك دستگاه كامپیوتر عملا هم امكان پذیر نیست.
**نقش افرینی والدین
یوسفی همینطور اظهار داشت: ذات اینترنت طوری است كه می توان هر محدودیتی را دور زد، هم اكنون تلگرام در كشور ما فیلتر است، اما استفاده از نرم افزارهایی كه فیلتر را دور می زنند كار دشواری نیست. اینترنت منحصر به كودك باید محتوایی باشد كه تشخیص می دهیم كودك نیاز دارد. این تشخیص هم از نظر من برعهده خانواده است. دولت ها نمی توانند چنین چیزی را مشخص كنند.
او در پاسخ به این سوال كه سایر كشورها چه راهكاری برای این مساله دارند، خاطرنشان كرد: راهكاری كه در دنیا پیش گرفته اند استفاده از اپلیكیشن های كنترل كودك (Parental Control) است. این اپلیكیشن ها به صورت پیش فرض می توانند یكسری سایت ها، اپلیكیشن ها و محتوای مشخص را از دسترس كودك خارج كنند والدین می توانند با نصب آن روی تلفن همراه و كامپیوتر كودك و نوجوان به او یك میزان خاص از دسترسی به محتوای مورد تایید والدین را بدهند. اگر نوجوانی بخواهد به هر طریقی این اپلیكیشن را غیر فعال كند، ایمیلی به والدین ارسال می گردد و آنها را از این مسئله آگاه می كند.
**اینترنت مدارس در اما و اگر
عضو كمیته برنامه ریزی گروه گردانندگان شبكه ایران افزود: پیش از صحبت های وزیر در مورد اینترنت كودكان، صحبت هایی درباره اینترنت مخصوص مدارس و كانون های پرورش فكری بود و تا جایی كه اطلاع دارم به نتیجه نرسید. اطلاع دارم مسئولان در این مورد هم درگیر این مساله هستند كه چه كسی باید محتوای مورد نیاز و قابل دسترسی كودكان و نوجوانان را انتخاب و تایید كند.
«علاوه بر این، نوع پیاده سازی هم اهمیت دارد. ما می توانیم سیم كارت را پیاده سازی نماییم. این امر روی سرویس های سیم كارت مخصوص كودك امكان پذیر است كه محتوای محدود شده ای در اختیار كودك قرار گیرد اما پیاده سازی اینترنت برای محیط خانه امكان پذیر نیست چونكه تفكیك این كه كودك از اینترنت استفاده می نماید یا بزرگسال برای شركت های سرویس دهنده امكان پذیر نیست.»
**مشكلات چاره ها
محدود كردن اینترنت و تولید اینترنت مخصوص كودك هر یك مشكلات خاص خویش را دارد. یوسفی با اشاره به این مسئله اظهار داشت: اگر اینترنت محدود شود، مشكلی كه پیش می آید امكان استفاده از فیلترشكن و ابزارهای مختلف است و اینترنت مخصوص كودك هم از نظر محتوا به مشكلاتی بر می خورد همچون هم نظر نبودن خانواده ها با محتوای منتخب. به صورت مثال شاید دولت تشخیص دهد كودكان و نوجوانان باید به چند سایت محدود دسترسی داشته باشند. در حالیكه خانواده می دانند فرزندشان به رباتیك علاقمند است و نیاز دارد به تمام سایت های مربوط به آن دسترسی داشته باشد.
«اگر هر نهادی به غیر از خانواده نسبت به محتوای قابل دسترس كودك تصمیم گیری كند، امكان دارد درك درستی نسبت به محتوای مورد نیاز و علاقه كودك نداشته باشد و بهترین گزینه برای انتخاب محتوا، والدین كودك هستند. اگر قرار باشد این كار به صورت دولتی صورت گیرد، مركز ملی فضای مجازی محتوای در دسترس كودك را برگزیده و سازمان تنظیم مقررات آنرا ابلاغ كند و از پرووایدرها -مراكز و شركت های ارائه دهنده خدمات اینترنت- بخواهد كه سرویسی به نام اینترنت كودك تولید كنند.»
**محدودیت در چارچوب نرم افزار
این كارشناس در ادامه اظهار داشت: داستان دیگر این است كه یك نوجوان 13-14 با عنایت به دسترسی كه این روزها به وی پی ان ها وجود دارد، خیلی راحت می تواند اینترنت را دور بزند و به محتوای مورد نظرش دسترسی پیدا كند. ما باید در لایه های بالاتر این محدویت را اعمال نماییم. اپلیكیشن های مدیریت كودك روی لایه نرم افزار این محدودیت را تولید می كنند و نیازی به ایجاد سرویسی تحت عنوان اینترنت كودك وجود ندارد و این والدین هستند كه تصمیم می گیرند كودك به چه محتوایی دسترسی داشته باشد. این اپلیكیشن ها در تمام دنیا نسخه كامپیوتر و موبایل دارد و در بعضی سیستم عامل ها به صورت پیش فرض این امكان وجود دارد، در كشور ما هم نمونه های بومی وجود دارد.»
یوسفی خاطرنشان كرد: از نظر من برای این كه نتیجه خوبی حاصل شود، بهتر است برنامه نویسان ما چنین برنامه هایی را بنویسند تا والدین بتوانند بر محتوای در دسترس كودكان خود نظارت كنند. دولت نمی تواند در لایه نرم افزار وارد شود و صرفا می تواند در لایه شبكه تولید محدودیت كند و سرویسی را عرضه نماید كه دسترسی به سایت های مشخصی فراهم باشد. در این شرایط باید برای موتور جستجو و دیگر سرویس ها هم نسخه های مخصوص كودك تولید شود، به صورتی كه كنترل محتوا بدست خانواده ها نخواهد بود، همین مسئله مانع از این می گردد كه خانواده ها بخواهند به این شكل برای كودكان محدودیت تولید كنند.
«باید این احساس نیاز در خانواده ها به وجود آید كه از این سرویس ها استفاده كنند. تا زمانی كه این نیاز در خانواده احساس نشود، هیچ اپلیكیشن و نرم افزار یا حتی اینترنت ویژه كودك نمی تواند به امن سازی فضای مجازی برای كودكان بپردازد.كار اپراتور تولید ارتباط هست، این ها باید تحت عنوان سرویس های ارزش افزوده و با مشاوره كسانی كه در حوزه آموزش و پرورش كودك فعال می باشند تولید شوند.
علمی*م.ش*2017
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب